Now Reading
In-Edit Festival SKG Edition 2017! | Reviews: Nick Cave & Sparklehorse

In-Edit Festival SKG Edition 2017! | Reviews: Nick Cave & Sparklehorse

IMG 5437
H άνοιξη στην Θεσσαλονίκη ταυτίζεται και με τον ερχομό του In-Edit
Festival 
τα τελευταία τρία

χρόνια. Φέτος είναι η τέταρτη χρονιά που μας επισκέπτεται αυτή η μεγάλη γιορτή.
Προβάλλονται μουσικά ντοκιμαντέρ, από όλες τις γωνιές του πλανήτη. Ένας θεσμός
που ξεκίνησε 14 χρόνια πριν, στην Βαρκελώνη φτάνει στα σκαλιά του Ολύμπιον και περνά
στο εσωτερικό της κόκκινης επιβλητικής
αίθουσας, μεταδίδοντας έναν μοναδικό μουσικό παλμό. 
 
Σίγουρα, το θεμιτό
για εμάς θα ήταν να μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε και τα 18 διαφορετικά
ντοκιμαντέρ φέτος, αλλά θα σας παρουσιάσουμε σε volumes κάποια από αυτά που εισχώρησαν μέσα στην
σπινιαριστή μουσική καρδιά του giveitaspinGR. Ίσως προλαβαίνουμε και να σου θυμίσουμε, ότι εάν δεν έχεις τολμήσει να γίνεις In-Edit μέχρι σήμερα, μπορείς και την τελευταία
μέρα (Tετάρτη 5/4) να
γευτείς έναν πανέμορφο κόσμο, με την κεραία των ματιών και της μουσικής
ψυχής σου.
 
To In-Edit είναι πλέον μια πραγματική τοποθεσία στον χάρτη των μελωδιών, όπου
συγκεντρώνονται όλοι οι γνωστοί  και
κοντινοί φίλου σου. Συζητάτε πριν η μετά από κάποια προβολή (με
παγωμένη μπύρα Sol), αναπολείτε στιγμές με
ένα εσπρέσο στο χέρι (για δυνάμεις) στην πλατεία Αριστοτέλους, περνάτε όμορφα στα hot spot places με
δρώμενα In-Edit ή ακόμη και συνεχίζεται η εμπειρία αυτή στο σπίτι, με διάθεση για επανάληψη, του κάθε soundtrack
και ατάκας.
 
Ας δούμε  παρακάτω
τι απολαύσαμε φέτος με τυχαία σειρά! Τα
αφιερώματα θα συνεχίσουν κατά την διάρκεια της εβδομάδας σε προσωπικό ύφος γιατί είμαστε τα μάτια σου.
 
Nick Cave. One
More Time With Feeling (112′)
 
Θα σου ομολογήσω
ότι για το Skeleton Tree, δεν έχω βρει  ακόμη το κουράγιο να ακροαστώ τον δίσκο ολόκληρο.Τι εννοώ; Τον έχω αφήσει τον δίσκο σε ένα ράφι στο
σπίτι και έχω σφηνώσει το βλέμμα μου στην διχρωμία του μαύρου κενού (και ένα φωσφοριζέ μπαμπούλα) στο υπαρκτό
εξώφυλλο του, πολύ καιρό τώρα. Ανά στιγμές θα πατάω Play και μόλις ανακατευτεί
το είναι μου τον σταματάω. Εάν δεν μπορείς προσωπικά να αντέξεις την αλήθεια του
πόνου, τότε τι περιμένεις να σου πει ένας αγαπημένος σου καλλιτέχνης στο One
More Time With Feeling;
 Mέσα από τα γυρίσματα του Andrew Domink (το 3D

ασπρόμαυρο φιλμ που έκανε την διαφορά σαν τεχνική), ζούμε κυριολεκτικά και επαναλαμβανόμενα, στιγμές από την δημιουργία του 16ου δίσκου του Nick Cave & Τhe Bad Seeds. Στα μισά των
ηχογραφήσεων, πέθανε ο γιος του ο Arthur. Όλοι προσπαθούν να βάλουν πλέον το
χάος σε μια τάξη που δεν βρίσκει ρυθμό. Ο Warren Ellis, o Φίλος, ο καταλύτης είναι ο σταθερός δεσμός  που συγκρατεί την τρέλα μέσα στο βουητό.  
 
Ας επιστρέψουμε
στον άρχοντα των προκαταλήψεων, δεν φορά κουκούλα να καλυφθεί
αλλά μου λέει φανερά ότι χάνει την Φωνή του και η καθημερινότητα τον ρίχνει με
τους νόμους της βαρύτητας καθώς σακουλιάζουν τα μάτια του κοιτώντας όλο και πιο
συχνά κάτω στο χώμα το βαρύ. Η ταινία κινείται γύρω από δύσκολες στιγμές που στο
τέλος ζωγραφίζουν ένα μωσαϊκό μιας πραγματικότητας. Ο πόνος. Πόσες μορφές έχει
ο πόνος; Σε πόσα κομμάτια μπορεί να τεμαχιστεί και πόσο μάλλον μουσικά; 
 
Το περιοδικό Βeat! Tεύχος 1 του ΙΝ-ΕDIT | διανέμεται δωρεάν!
Μέσα από κουβέντες με φίλους, κατέληξα ότι
για να μην αντιμετωπίσει τα ΜΜΕ ο Cave, με κοιτά στα μάτια και με πυροβολεί με τον ήχο του ατρόμητου πόνου.
Δεν θέλει να μου εξηγήσει πολλά, οι λέξεις δεν έχουν νόημα πια. Και εμείς
θέλουμε να τα ξέρουμε όλα αλλά ούτε και να αλλάξουμε σαν άνθρωποι. 
Η επαναλαμβανόμενη φωνή του Cave σε πραγματικό χρόνο
μαζί με τις εναλλαγές από 2D σε 3D  προκαλούν ένα χρονικό μούδιασμα. Νοιώθω το ταίριασμα του άσπρου και του μαύρου. Το γκρίζο (ουράνιο τόξο) σαν αύρα, είναι ο
δεύτερος γιός ο οποίος καλύπτει την μονοχρωμία της ζωής τους. Η γυναίκα του, Susie
Bick
ως σχεδιάστρια ρούχων, μέσα από την εργασιομανία της, μου μιλά για την κακή τύχη. Είναι άλλωστε η ζωή ένα κάρμα; Είμαι εδώ στην αίθουσα

πραγματικά; Ίσως αυτή η αλληλεπίδραση μας μέσα από την ύλη του φωτός στην
μαγική οθόνη μας βοηθά εκατέρωθεν να κοιτάξουμε μπροστά και να συνεχίσουμε τις
ζωές μας, κάνοντας ότι αγαπάμε και
πιο φωτεινά. Αν αυτό είναι η μουσική για τον Nick Cave, θα είναι η ακρόαση των
δίσκων και για μένα. Ας βάλουμε λίγο παραπάνω συναίσθημα ακόμα και όταν όλα μας
φαίνονται άκαρδα. Ίσως έρθουμε πιο κοντά, στο παραισθησιογόνο μακριά.
Στο τέλος του φιλμ με δάκρυα στα μάτια, κατάλαβα ότι έπρεπε να τον
είχα ακούσει τον δίσκο πριν εμφανιστώ στο κάθισμα μου, έπρεπε να συμπαρασταθώ στον Ηρώα μου, που
τόσες φορές μου έχει απλώσει τα χτυπήματα της καρδιάς του πάνω στο τραπέζι της
λογικής, αμέτρητες φορές, και εγώ η αχάριστη δεν τον άκουσα. Βέβαια θα μου πεις
και συ, φίλτατε/η, ότι η μουσική είναι μια κατάσταση συναισθηματική, η
τουλάχιστον και το βίωμα σου πρέπει να περνά και μέσα από την ψυχοσύνθεση σου
την εκάστοτε στιγμή.
 
Spoiler: Πρόσεξα
ότι στους τίτλους τέλους υπάρχει η εκδοχή Deep Water της Marianne Faithfull από
τον Αrthur και Earl. To ακούς παρακάτω και ανατριχιάζεις.
 
Τώρα θαρρώ πως έχω
κεντρίσει κάπως την προσοχή σου για το τι συμβαίνει μέσα στην αίθουσα του Ολύμπιον.
Γιατί αγαπώ το In-Edit Festival. H μαγεία δεν είναι στις λέξεις που θα σου εξιστορήσω
με υποκειμενικό τρόπο, αλλά στην μεγάλη οθόνη. 
 
Τhe Sad and
Beautiful World of Sparklehorse (104′)
 
Aγαπώ Sparklehorse
σε χρόνο ενεστώτα. Κανείς δεν μπορεί να μου το στερήσει αυτό το δικαίωμα. Μόνο
που ο Mark Linkous από το 2010 δεν είναι πια κοντά μας με μία αυτοκτονία. Και
ενώ νομίζαμε θα μετακομίσει εκείνη την ημέρα, αυτός τελικά τα πήρε όλα μαζί του
και έφυγε για αυτό το μεγάλο κάπου.
 
 Ίσως να τον γνωρίζεις μόνο μέσω αυτού του δίσκου που έγινε και εκκωφαντικός σαματάς με τους special guests. Aλλά τα πράγματα είναι πιο ευγενικά και
περίπλοκα από ποτέ. Γιατί η ομορφιά, να συνδέεται πια με τόση δυστυχία (ανύπαρκτη ή υπαρκτή) για εμάς; Μήπως όταν ντυθεί σε αέρινα χρώματα θα την προσπεράσουμε νωχελικά; 
 
O
Alex Crowton και ο Bobby Dass μας καλύπτουν με το δημιούργημα τους αλλά οι
hardcore fans θέλανε κάτι παραπάνω σε αυτό το φιλμ γιατί όλα οδηγούν σε ένα
πονεμένο ερωτηματικό. Αυτό το παραπάνω βγαίνει και με παράπονο, γιατί τελικά
αυτός ο καλλιτέχνης χάθηκε κυριολεκτικά άδικα. Μιας και χάνονται οι
καλλιτέχνες δεν θα έπρεπε να ήταν και τόσο κυριολεκτικά συγκρατημένος και αυτός ο ορισμός; Οι
αστρικές εικόνες, τα κλιπς τραγουδιών, οι προσωπικές μαρτυρίες του Linkous όλα
μας κατατοπίζουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Θέλαμε να μιλήσουν και οι
πιο στενοί του άνθρωποι. 
μας λείπεις
What's Your Reaction?
Buy me
0
Excited
0
Happy
0
In Love
0
Not Sure
0
View Comments (0)

Leave a Reply

Your email address will not be published.

We are part of the Keychange movement!

© 2023 giveitaspin.gr | All Rights Reserved.

Scroll To Top
X