Πώς πατάς… pause σε μια καριέρα 15 και πλέον χρόνων; Κάποιες φορές, αναγκαστικά. Στην «παύση» της διπλής καραντίνας, ο εγκλεισμός στο σπίτι συσσώρευσε για τη Lou Is τόση ενέργεια, που η ανάγκη για δημιουργία έπρεπε να εκτονωθεί με ένα μεγάλο reset. Σε αυτά τα νέα όμως ξεκινήματα, «εκεί που τα παλιά με τα καινούρια μπερδεύονται στο μυαλό», είναι που μπορείς και αναθεωρείς, για να συστηθείς ξανά από την αρχή όπως εσύ θα επιλέξεις. Το 2021, με «πείσμα και δυναμισμό» η Λουΐζα Σοφιανοπούλου, βγήκε μπροστά για να παρουσιάσει έναν άλλο εαυτό, μετέτρεψε την κρίση σε ευκαιρία και διεκδίκησε με το “Do I Do” ένα εισιτήριο για το Τορίνο. Σήμερα που άκουσα τη τραγούδι της, ήθελα να ακούσω και την ιστορία πίσω από αυτό.
Τάσος Παπαναγιώτου: Λουΐζα σε ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση. Χαίρομαι πολύ που μου δίνεις την ευκαιρία να τα πούμε σε αυτή τη φάση της καριέρας σου!
Lou Is: Λες μετά να μη με βρίσκεις; (γελάει)
Τάσος Παπαναγιώτου: Το εύχομαι!
Από τις συμμετοχές σου σε δίσκους πολλών γνωστών καλλιτεχνών, σε ζωντανές εμφανίσεις με αργεντίνικο τάνγκο, προσωπικές κυκλοφορίες και συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, έχεις μια πλούσια καριέρα, 15 χρόνια και πλέον χρόνων. Θέλω να σε ρωτήσω πόσο διαφορετικά φαίνονται για σένα τα πράγματα, τώρα που έχεις εσύ τον πρώτο ρόλο, τον πρώτο λόγο στη σκηνή.
Lou Is: Κοίταξε, είναι πολύς ο καιρός πια που κάνω project που είμαι «εγώ». Δηλαδή έχω σταματήσει πάρα πολλά χρόνια να είμαι «μαζί τους». Είχα φύγει στο Λονδίνο το 2008, πολύ μικρή μεν και δεν είχα υπολογίσει σωστά, αλλά ήθελα να βγω από αυτό τον ρόλο και να ψάξω τι θέλω εγώ να κάνω. Οπότε και εκεί, αλλά και με την επιστροφή μου στην Ελλάδα, τα projects στα οποία έχω τραγουδήσει και όσα έχω κάνει, είμαι «εγώ». Το οποίο έχει πολύ περισσότερο άγχος. Μου περνάνε πολλές σκέψεις, από πριν, στην προετοιμασία, την ώρα της συναυλίας και αναρωτιέμαι «τους αρέσει αυτό; Το βαριούνται;» αλλά με έχει κάνει πολύ πιο δυνατή, αυτό είναι το σίγουρο.
Τάσος Παπαναγιώτου: Τα project αυτά που έχεις κάνει δεν ήταν όμως με το όνομα “Lou Is”.
Lou Is: Όχι.
Τάσος Παπαναγιώτου: Αυτό είναι ένα “rebranding”, μια περσόνα που έπρεπε να δημιουργήσεις για αυτό το νέο ξεκίνημα και που εκφράζει περισσότερο αυτό που πραγματικά είσαι; Στο bio σου διαβάζω πως ένιωσες μια ανάγκη για να κάνεις μια παύση, να καθαρίσει το τοπίο και να αρχίσεις από την αρχή. Ήταν ένα αποτέλεσμα του ότι δεν ήθελες παλιότερα να κάνεις κάποιες εκπτώσεις στην προσωπική σου αισθητική, την ταυτότητά σου; Πώς προέκυψε ακριβώς το όνομα;
Lou Is: Ακριβώς, έτσι. Το όνομα προέκυψε πολύ απλά γιατί ήθελα να κάνω αγγλόφωνη μουσική (ή και αγγλόφωνη μουσική). Πάντα ήθελα να κάνω αγγλόφωνη, και δεν μπορείς να κάνεις καριέρα με το Λουΐζα Σοφιανοπούλου η αλήθεια είναι! (γελάει). Επίσης από παλιά, το Λουΐζα Σοφιανοπούλου μου θύμιζε… σχολείο γενικά, και δεν μου άρεσε!Είναι μια χαρά επίθετο, αλλά δεν θεωρούσα ότι μπορούσα να κάνω καριέρα με αυτό. Από εκεί και πέρα, το Lou Is ξεκίνησε το 2015 όταν βγήκε το “Dragons”, το πρώτο μου EP, που ήταν πια η πρώτη κυκλοφορία δικού μου (αγγλόφωνου) υλικού. Τότε πήρα αυτό το όνομα, απλώς μετά εκμεταλλεύτηκα αυτή την παύση του lockdown, μπήκα σε έναν άλλο «τραγουδοποιητικό» κόσμο και άρχισα να γράφω λίγο διαφορετικά. Και εκεί έκανα rebranding στον εαυτό μου, όχι μόνο στο όνομα!
Τάσος Παπαναγιώτου: Εσύ πώς προσδιορίζεις τον εαυτό σου μουσικά. Πέρα από τον ευρύτερο χώρο του έντεχνου τραγουδιού, είναι η ποπ-ροκ (αγγλόφωνη) μια σκηνή που θέλεις να εξερευνήσεις περισσότερο; Ιδιαίτερα τώρα που όλο και περισσότεροι εκφράζονται με ξένο στίχο;
Lou Is: Κάποτε προσδιοριζόμουν περισσότερο σε αυτό το «έντεχνο», η αλήθεια είναι όμως ότι ήταν ένας δρόμος προφανής για εμένα, γιατί ήταν ένα ρεπερτόριο που μου άρεσε, και Έλληνες καλλιτέχνες που μπορούσα να συνεργαστώ, αλλά από πολύ μικρή άκουγα πάρα πολύ ξένη μουσική, τραγουδούσα πάρα πολύ στα αγγλικά, είχα εκπαιδευτεί σε αυτό, μου άρεσαν τα μιούζικαλ και πολλά είδη μουσικής, και η ποπ, και ήθελα να μπορώ να χρησιμοποιήσω τη φωνή μου με αυτό τον τρόπο. Και αυτό μπορώ να το κάνω με την αγγλόφωνη μουσική. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απορρίπτω το υπόλοιπο! Αυτό που με ενδιαφέρει τώρα είναι ότι και σε αυτό υπάρχει πια παγκοσμιοποίηση, με την έννοια ότι δεν είμαστε «εμείς» που ακούμε τη μουσική μας, και απλά ακούμε Αμερικάνους και Άγγλους. Πια μπορούμε όπως κάνουν οι Σουηδοί και όλοι οι Σκανδιναβοί, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, να κάνουμε μουσική η οποία μπορεί να φτάσει σε όλους! Είναι μια παγκόσμια γλώσσα η μουσική και εμένα μου αρέσει να τραγουδάω γενικά σε άλλες γλώσσες.
Τάσος Παπαναγιώτου: Πάνω σε αυτό, να πούμε για τη σημερινή κυκλοφορία;
Lou Is: Ναι, βεβαίως!
Τάσος Παπαναγιώτου: Άκουσα το τραγούδι, είναι καταπληκτικό (το “Do I Do” σε μουσική και στίχους της Lou Is), επιλέχθηκε από την ειδική επιτροπή της ΕΡΤ για να διεκδικήσει το εισιτήριο για τη Eurovision 2022 και σταμάτησε στην πεντάδα. Αν θέλεις πες μου λίγο την ιστορία του τραγουδιού και που μπορούμε να το ακούσουμε. Έχει βγει στο Spotify;
Lou Is: Έχει βγει, βέβαια! Apple Music, Spotify, Deezer, υπάρχει παντού. Μπορεί κάποιος να το κατεβάσει, να το αγοράσει, να το ακούσει στο YouTube ή σε playlists. Είναι ένα τραγούδι που ένα βράδυ στο πιάνο έπαιξα τη μελωδία του πολύ ξαφνικά, μου άρεσε, και άρχισα από εκεί να το δουλεύω. Αυτό είναι τρία χρόνια πριν. Δούλεψα τον στίχο, μετά πρόσθεσα στίχους, μετά δεν μου έκανε, ήθελε κι άλλο, το έχω δουλέψει πάρα πολύ για να φτάσουν να είναι συμπυκνωμένα όλα τα μέρη του όπως είναι τώρα. Να μην σε αφήνει να χαλαρώσεις, να βαρεθείς, να πάρεις ανάσα. Και μετά το ξαναέπιασα στο πρώτο lockdown που έκανα μία παύση, και άρχισα να το ψάχνω με άλλο μάτι. Το δουλέψαμε και ενορχηστρωτικά, και τότε μου είπαν πολλοί «γιατί δεν το στέλνεις στη Eurovision αφού σου δίνει αυτό το vibe», και λέω «ωραία, να το στείλω». Έτσι πέρασε από τα 40 στα 5. Επιτυχία θα έλεγα!
Τάσος Παπαναγιώτου: Τώρα που είπες για το lockdown, μου ανέφερε και ο τραγουδιστής των Rasmus σε μια συνέντευξη που κάναμε πρόσφατα, ότι η όλη απομόνωση λόγω της πανδημίας λειτούργησε θετικά για πολλούς καλλιτέχνες και δημιούργησε μια διάθεση για πειραματισμούς ή για να πάρουν αποφάσεις που δεν θα έπαιρναν εύκολα κάτω από άλλες συνθήκες. Εσένα πώς σε επηρέασε, σε βοήθησε αυτό κάπως;
Lou Is: Με βοήθησε από την άποψη του ότι έκατσα και έγραψα πολύ και διαφορετικά, είχα χρόνο να κάτσω σπίτι να γράψω, διότι κάνω και άλλη δουλειά. Μέχρι τότε η αλήθεια είναι ότι πήγαιναν όλα πολύ καλά, αλλά δεν έχω όλο τον χρόνο για να γράφω. Και χρειάζεσαι χρόνο. Χρειάζεσαι χρόνο για να πετάς πράγματα! Οπότε στην καραντίνα είχαμε πάρα πολύ χρόνο να πειραματιζόμαστε, να παίζουμε, να ψάχνουμε. Τουλάχιστον στην πρώτη. Στη δεύτερη ζορίστηκα πολύ γιατί ήθελα πια να το ηχογραφήσω, να δημιουργήσω με άλλους, και δεν μπορούσα, δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι!
Τάσος Παπαναγιώτου: Ας μιλήσουμε λίγο για τη διαδικασία ανάδειξης της ελληνικής εκπροσώπησης στη Eurovision. Καταρχάς να πω ένα μεγάλο μπράβο φυσικά για την επιτυχία του να συμπεριληφθείς στην τελική πεντάδα. Αυτό από μόνο του, μέσα σε 40 υποψήφια τραγούδια, είναι πραγματικά σπουδαίο. Εσύ πώς βίωσες αυτή την εμπειρία;
Lou Is: Αυτό ήταν ανέλπιστο! Δηλαδή εγώ είμαι τελείως outsider, η εταιρεία μου είναι ανερχόμενη, είναι ανεξάρτητη, το οποίο είναι καλό γιατί έτσι μπορεί να ασχολείται μαζί μου. Δεν είμαι μία από 150 καλλιτέχνες που δεν της σηκώνουν το τηλέφωνο. Αλλά ήμουν outsider. Δεν πίστευα, κόντρα στις μεγάλες εταιρείες, θεωρούσα ότι μπορεί να μην είχα ελπίδες. Παρόλα αυτά, το τραγούδι μου, όπως μου είπαν οι ίδιοι, ψηφίστηκε από όλη την επιτροπή στα «τυφλά». Με τη διαδικασία όπως ήταν, ο καθένας ψήφισε ξεχωριστά, από το σπίτι του, και το τραγούδι μου μαζί με άλλο ένα, το ψήφισαν όλοι! Και αυτό από μόνο του ήταν ένα τεράστιο άνοιγμα για μένα, πήρα πάρα πολλή χαρά. Πήρα τόση υποστήριξη από όλη την Ευρώπη και τότε συνειδητοποίησα τι είναι η Eurovision! Εντάξει, μετά μπαίνεις σε άλλη αγωνία, να προετοιμαστείς, να πας, να παρουσιάσεις. Εκεί αρχίζεις και τρώγεσαι! Αλλά ήταν πολύ θετικό το ότι η ΕΡΤ αποφάσισε να ανακοινώσει τους 5 υποψηφίους, οπότε μας έδωσε ένα βήμα εκεί που δεν είχαμε, εγώ τουλάχιστον. Είχα ελάχιστο. Και ξαφνικά ασχολήθηκαν άνθρωποι μαζί μου και έμαθαν ποια είμαι. Ήταν πάρα πολύ ωραίο!
Τάσος Παπαναγιώτου: Γενικά διάβασα ότι έμεινες πολύ ικανοποιημένη από τον τρόπο διεξαγωγής και θεωρείς ότι έγινε με αξιοκρατικά κριτήρια, παρόλα αυτά για μένα που έχω μεγαλώσει με μία άλλη κατάσταση, η όλη διαδικασία δεν έχει καμία σχέση με τους παλιούς εθνικούς τελικούς, με ζωντανές εμφανίσεις, televoting κλπ. Πιστεύεις ότι η μη συμμετοχή του κοινού στην επιλογή των τραγουδιών είναι ένα αρνητικό του τρόπου ψηφοφορίας;
Lou Is: Νομίζω ότι μπερδεύτηκε ο κόσμος! Αυτό που συνέβη είναι ότι ο κόσμος μπερδεύτηκε γιατί περίμενε ότι θα γίνει εθνικός τελικός ή ότι θα ακουστούν γενικά τα τραγούδια, και η επιλογή πάρθηκε μέσα στην ΕΡΤ, χωρίς να ξέρει κανείς τι θα γίνει τελικά.
Τάσος Παπαναγιώτου: Να σε διακόψω, εγώ για πολύ καιρό άκουγα ή νόμιζα ότι θα έχουμε μια απευθείας ανάθεση στον Good Job Nicky.
Lou Is: Αυτό ήταν μια φήμη, δεν ήταν αληθινό. Ήταν μια φήμη που είχε κυκλοφορήσει ποιος ξέρει από που. Και εγώ, όταν ο μάνατζέρ μου το συζητούσε με κάποιον ραδιοφωνικό παραγωγό, του λέω «τι θα στείλεις, αφού θα πάει ο Good Job Nicky» και μου λέει «όχι, δεν ισχύει αυτό». Γιατί για την ΕΡΤ το κάλεσμα ήταν ανοιχτό σε εταιρείες και καλλιτέχνες για να υποβάλλουν αιτήσεις. Δεν θα ήταν παράλογο βέβαια (το να ανατεθεί στον Good Job Nicky),ήταν λογική σαν φήμη. Αλλά και μετά, αφού έγινε αυτό, και εγώ η ίδια περίμενα πως θα γίνει εθνικός τελικός. Ήθελα κιόλας να σου πω την αλήθεια! Τώρα, το ότι τι είναι αξιοκρατικό και τι δεν είναι, δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Εγώ αυτό που έχω ακούσει πολλές φορές, που συζητιέται μετά από κάθε εθνικό τελικό είναι το αν είναι «γνήσια» η ψηφοφορία. Και αυτό είχα εκφράσει, το ότι δεν ξέρω αν αυτό που θα ψηφίσει ο κόσμος θα είναι και το (πραγματικό) αποτέλεσμα. Μιλάω για τον κόσμο τον ίδιο, όχι το να πληρώσω μια εταιρεία να πάρει 2 χιλιάδες τηλέφωνα. Αυτό δεν ξέρω! Κατά τα άλλα θα ήθελα να μπορούσε να παιχτεί και να ακουστεί το τραγούδι μου, γιατί είχα εμπιστοσύνη ότι θα άρεσε στον κόσμο. Άσχετα από το αν θα ήταν η τελική επιλογή, θα ήταν πολύ μεγάλο το κέρδος για μένα. Θα ήταν πιο ωραίο για μένα, να είχε γίνει τελικός ή το να είχαν δημοσιοποιηθεί τα τραγούδια από την ΕΡΤ. Προσφέρθηκαν και αυτό να κάνουν, όπως και το να μας κάνουν video clip. Δηλαδή ήταν πολλά πράγματα που ήταν ωραία, δεν ξέρω γιατί όλοι (τα) αρνήθηκαν. Μόνο εγώ δεν αρνήθηκα. Ήμουν θετική να ακολουθήσουμε την όποια διαδικασία, ήμουν πολύ χαρούμενη!
Τάσος Παπαναγιώτου: Οι ίδιοι δηλαδή οι καλλιτέχνες αρνήθηκαν αυτό.
Lou Is: Ναι ναι, το λέω γιατί έχει βγει πλέον η πληροφορία, δεν είναι εσωτερική, το διάβασα σε άρθρο.
Τάσος Παπαναγιώτου: Δεν ξέρω, μπορεί να μην έγινε έτσι, αλλά εγώ πιστεύω πως θα δούμε πολλά στο μέλλον από εσένα, και όπως πρέπει. Θέλω να μου πεις αν το τραγούδι (“Do I Do”), θα αποτελέσει και μέρος μίας πιο ολοκληρωμένης δουλειάς, ενός άλμπουμ.
Lou Is: Θα κυκλοφορήσει στο τέλος. Γιατί πια, νομίζω ειδικά για εμάς τους ανεξάρτητους καλλιτέχνες, που είμαστε ακόμα πιο μικροί και δουλεύουμε πιο περιορισμένα, η ιδέα ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ είναι πολύ ωραία μεν αλλά σχεδόν ακατόρθωτη. Εγώ δηλαδή με πάρα πολύ κόπο κατάφερα να φτιάξω 4 τραγούδια μέσα στο lockdown, και 5 μαζί με αυτό που ήταν ήδη έτοιμο από πριν και κάναμε κάποιες αλλαγές στην παραγωγή του τώρα. Φέτος που άνοιξε, ηχογράφησα άλλα 2 από τα οποία το ένα είναι το «Για Σένα» που έχει κυκλοφορήσει, και το άλλο είναι ένα ακόμα αγγλικό. Υπάρχει ένα υλικό το οποίο κάποια στιγμή μάλλον θα αποτελέσει ένα EP. Από τα 4 τραγούδια, έχει κυκλοφορήσει πρώτο το “In The Rain” που βγήκε τον Οκτώβριο. Υπάρχουν άλλα 3 αγγλόφωνα τα οποία είναι έτοιμα και περιμένουν τη σειρά τους! (γελάει)
Τάσος Παπαναγιώτου: Στα Ελληνικά θα υπάρξει κάποιο άλλο πέρα από το «Για Σένα»;
Lou Is: Θα υπάρξει, σίγουρα! Αλλά θέλει πιο πολύ δουλειά για μένα, μου είναι λίγο πιο δύσκολος ο ελληνικός στίχος στο να μου αρέσει και να αισθάνομαι ότι μπορώ να το μοιραστώ. Ντρέπομαι! Τραγουδάω όμως και ελληνικά, το ευχαριστιέμαι, είναι διαφορετική εμπειρία.
Τάσος Παπαναγιώτου: Λουΐζα, πριν κλείσουμε θέλω σου κάνω μια ερώτηση που σου είχαν κάνει και σε μια συνέντευξή σου αρκετά χρόνια πριν: Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι λείπει από το ελληνικό τραγούδι σήμερα (έχοντας δει και την πρόοδο που έχει υπάρξει);
Lou Is: Κοίταξε, αυτό που μου έρχεται στο μυαλό να πω είναι “who am I to say?”. Δηλαδή, δεν μπορώ να κρίνω εγώ τι λείπει. Για μένα αυτό που λείπει είναι η υποστήριξη στους καλλιτέχνες γενικά. Αυτό λείπει στη χώρα μας, και… κρατικά. Φάνηκε και στην πανδημία σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εγώ το είδα και όσο ζούσα στο Λονδίνο. Το BBC έδινε υποτροφίες σε νέους καλλιτέχνες για να κάνουν ηχογραφήσεις, να δείξουν τη δουλειά τους, έπρεπε όμως για να τη λάβεις, να είσαι Βρετανός. Και εγώ δεν μπορούσα. Εδώ, μπορείς να πάρεις δάνεια, να πάρεις υποτροφίες, να βρεις μια επένδυση για οτιδήποτε, αλλά αν θες να κάνεις έναν δίσκο, πρέπει να έχεις ανθρώπους δικούς σου να σε υποστηρίξουν, να έχεις εσύ λεφτά ή να τα βάζεις από τη δουλειά σου. Εγώ είμαι πολύ τυχερή σε αυτό γιατί έχω κάποιους ανθρώπους που με έχουν στηρίξει. Άλλοι καλλιτέχνες βέβαια είναι πολύ πιο τυχεροί. Για μένα αυτό λείπει. Να μπορεί ένας άνθρωπος να βρει υποστήριξη πιο εύκολα, για να καλλιεργήσει αυτή τη δουλειά, γιατί δεν είναι εύκολη. Είναι δουλειά, είναι κόπος, είναι ταλέντο, αλλά χρειάζεται σύστημα, χρειάζεται υποστήριξη και πρακτική. Αυτό μου λείπει. Κατά τα άλλα νομίζω πως έχουμε απίστευτες φωνές, στίχους, τραγουδοποιούς, κάνουμε πράγματα σπουδαία, έχουμε δηλαδή και μουσική και μουσικούς!
Το νέο digital single της Lou Is “Do I Do” κυκλοφορεί από την The Hubsters (https://www.thehubsters.com/).
Stream & buy στο https://orcd.co/r0n9lno.
